Als de fotograaf binnenkomt bij de repetitie van GOD door theatercollectief BOG, zegt actrice Lisa Verbelen verontschuldigend dat het toneelbeeld „megastatisch” is. De vier acteurs van BOG staan op een rij voor een wit doek, frontaal naar de zaal en komen niet van hun plek. Wat voor een foto misschien een kaal gezicht is, levert voor toeschouwers in de zaal juist grote spanning op.

Voorbeschouwing van Ron Rijghard in NRC

Hoe vaak nemen we nog een uur de tijd om een groot onderwerp in een gesprek uit te diepen? Hier in de zaal gebeurt het en ontvouwt zich een spannend geheel dat soms de vorm van een lezing heeft, soms van een intiem gesprek tijdens een wandeling, nu eens een gedicht voor meerdere stemmen, dan weer een komische dialoog, en eerst langzaam, dan snel bouwt het naar een mooi muzikaal samenspel van stemmen. ★★★★☆

Recensie van Wendy Lubberding op Theaterkrant.nl

Door de muzikaliteit van de tekst, de finesses van de associaties, de kleine filosofische pareltjes en de fijne, taalgevoelige speelstijl van de vier acteurs gaat in het hoofd van de toeschouwer een schatkamer aan beelden, gedachten en ideeën open. Via de poëtische omweg weet GOD. in een ruim uur toch slim een aantal kernelementen van religie bij de kop te vatten: de behoefte aaan een groep, aan troost, hoop of zekerheid. ★★★★☆

Recensie van Robbert van Heuven in Trouw

Vanuit zo divers mogelijk perspectief benaderen ze hun onderwerp, om het te proeven en uit te spugen, neer te zetten en omver te schoppen, te herhalen en te rangschikken, in woord en een enkel gebaar. Soms vallen er stiltes, soms gaat het rap. Het effect is een flitsend en associatief spel met taal en betekenis, droogkomisch gebracht. ★★★☆☆

Recensie van Karin Veraart in de Volkskrant

Ontdaan van alle ruis floreert de taal, en wat beklijft zijn de spannende gedachtekronkels en de lichte humor die met de soms zwaardere onderwerpen gepaard gaan. ★★★★☆

Recensie door Sander Janssens in Het Parool

BOG. laat betekenissen over elkaar heen buitelen en danst woordelijk door de wereld zoals we die kennen. ★★★★☆

Recensie door Margit Melse in Nederlands Dagblad

Dit gezelschap verbindt een generatie die is opgegroeid tussen de scherven van de grote verhalen, maar in die ontmantelde werkelijkheid een punt zoekt om weer ergens voor te staan. Om weer ergens voor te gaan. ★★★☆☆

Recensie van Wouter Hillaert in De Standaard, 19 november